Yaşama dair her gerçeklik bizim kendi tapınağımız, evimiz, bu anda olduğuna şükretmek de bereketi. “Ol”duğunu kabul etmek. Olduğun şeyle inandığın şeyi bir kılmak da benzer bir şükran gösterme hali. Geleceği eyleminle belirleyebildiğin için çoğalan bir döngü. Böylece oluyor bu yaşamın daimiliği. Gerçekleştirerek, yaşayarak. İnandığın şeyi gerçek kılmaktan daha başka ne yaşamsal kılabilir bu yolculuğu? Kendine ya da yaşama dair inandığın tüm mitlerin bir zaman ve mekânda gerçek oluşu. Olmak istediğin canlıya dair tüm düşüncelerin nefes almaya başlaması. Yaşamın olduğu yerde taraf yok. Tanrılar ve inananlar yok. Bir yere iman etmemize gerek yok, üst bir güç olmasına gerek yok. Boyun eğmeye gerek yok, dik durma çabasına bile gerek yok.
Sadece tapınakta olmak, bütüne eğilmek üzere eylemek var. Çünkü bütüne yönelmeyen insan tasarısı sistemlerin peşindeki hiçbir devrim, bu tanımı mümkün olmayan ve tahmin edilemez yaşama hissinin yaratacağı etkiden daha özgür, daha gerçek, daha kudretli olamaz.
“Yok Oluş İsyanı” ile Söyleşi
Peki, nedir…
View original post 770 more words
Her zaman yazmak istiyorum.Kafamın içinde uçuşan kelimeler ve kurulmuş uzun cümlelerle dolaşıyorum.”Bu durumu anlatan en iyi cümle şu olabilir”mırıldanmasıyla, cümle içinde cümlelerle elime kalemi alıyorum.İşte şimdi kağıda dökebilirim hevesi zihnimi ve ruhumu şiddetle ikna ediyor,ta ki boşluğa dikilmiş gözlerimin kâğıdın beyazıyla kamaşmasina kadar. İkna, bir geçmiş zaman ekine dönüşüyor, derin bir nefes verip dönüyorum şimdiye, yazdıklarım bir türlü düşündüklerim olamiyor.Sanki bana kızgın bir el,zihnimin aktardıklarını yazmamak üzere beni cezalandiriyor.Okuduklarımın uzaklığını görünce kendimden, buruşturup bırakıyorum beyaz kâğıdı..tekrar açıp okuyorum tekrar.. tekrar.. düzeltmeler yapiyorum, düzeltilmiş hâliyle daha da anlasilmaz oluyor sözcükler..az önce kafamın içinde uçuştukları boşluğu bile dolduramayacak kadarlar, benim değiller artık.Aslinda hiç benim olmadılar ki-sahiplenmek marazlı bir alışkanlığımız olmuş- tanıdık değiller demek daha iyi sanırım.Hatta tuhaf kokuyor sanki her şey bir anda.. yanından geçerken nefesimizi tutup uzaklaşmak için can attığımız ama diğer yandan yarı yolda burnumuzu azıcık aralayıp meraklı bir koklayışın anlasilmaz dürtüsü ile kokunun içine çekiliyorum.Bir çok insanın garipseyebileceği kadar hassas olan burnumun algisi detaylara fazlaca odaklanmamla sonuçlanıyor. Yazdıklarımın, daha önce hiç duyumsamadığım biçimde farklılasmasi beni o an icin ortamdan uzaklastirsa da,bilinmeyenin kaynağını bulma içgüdüm günler sonra bile olsa tekrar o buruşturulmuş sayfaya götürüyor- kokuya doğru-bu defa daha dinç, daha uyanmış, ısrarlı ve istekli.Kendimin karanlıklarını ışıklandırabilmek ümidiyle doluyum ya da aydinlandikca içimin ışığında sükunetle uyumlanabilirim belki..Yahut hiç çıkmasam oradan diyebilmemin özlemiyle doluyum.2015/İzmir
siretsuret 